Op onze route van Pai naar het zuiden van Thailand hadden we een namiddag en een nacht in Bangkok. Jens, een maatje van ons in Flores was toevallig ook in Bangkok die dag, samen met een vriendin van hem. We hebben dan samen een namiddag doorgebracht aan een rooftopswimmingpool en zijn ’s avonds ook samen gaan eten in Burger King, oooooh was zalig :) en daarna heel impulsief op zoek gegaan naar de pingpong-show area… Na heel wat gedoe met de tuktukdriver die ons naar ergens anders wou brengen dan dat we vroegen, zijn we uitgestapt en hebben we gewandeld naar de buurt waar de pingpong-shows te vinden zijn. ‘Super-Pussy’, dat was de naam van de bar waar wij naar binnen zijn gegaan… 4 pintjes en 10 minuten later hadden we het daar echt wel gehad, eigenlijk maar een beetje vies en ongemakkelijk. Natuurlijk werden we tegengehouden toen we door wilden gaan omdat ze ons veel meer wilden aanrekenen dan in het begin was afgesproken maar we zijn ertussenuit kunnen kruipen. Nog heel wat rare en illegale dingen gezien op de markt daar en dan maar terug richting de guesthouse gereden, tijd om te gaan slapen want Jan en ik moesten een paar uur later al weer opstaan om de bus en daarna de ferryboot richting Koh Tao te nemen.
Aangekomen op Koh Tao… een eiland in het zuiden, in de golf van Thailand, dit zou de beste plek zijn in Thailand om naartoe te gaan om te duiken, hadden we gehoord… De dag dat we aankwamen was het heel mooi weer, wij dus al blij. Na al een maand grijs, bewolkt, regen en onweer was dat echt wat we zochten en nodig hadden. Wat ons meteen opviel was hoe rocky het eiland was, hele steile hellingen en dus ook heel steile wegen terug naar beneden. En het is een klein eiland, slechts 5 km breed en 7 km lang, maar toch meer dan 70 duikscholen… We hebben daar meteen een brommertje geregeld en een slaapplaats gaan zoeken. Dit was dus niet vanzelfsprekend, door de steile wegen moest ik vaak afstappen en hebben we er zeker 3 uur over gedaan voordat we iets redelijk van prijs hadden gevonden (op zo’n klein eiland!). De dag erna zijn we enkele duikscholen gaan checken. Via een vriendin in België (danku Annelies!) kwamen we bij Roctopus Diving terecht. Duiken is opvallend goedkoper op Koh Tao, dus we beslisten om hier alsnog onze advanced course voor het duiken te doen. De advanced course bestond uit 5 adventure dives die je kan kiezen. Wij kozen voor de navigation dive (met een kompas leren werken onder water), de computerdive (met een duikcomputer leren werken onder water), de deepdive (tot 30 m diep!), de nightdive (spreekt voor zich, met zaklampen het water in) en de wreckdive (duiken naar een wrak van de Japanners van WO2). De dagen erna deden we onze cursus en werd het weer slechter en slechter… Oh Nooooo... De duiken van de cursus zelf waren wel super cool! Jan en ik hebben echt genoten van de nachtduik en de wrakduik. Tijdens de nachtduik was het aan het regenen toen we in het water gingen (offcourse, weeral regen..) en toen we terug boven kwamen waren er super grote golven, regen, wind en een onweer boven het eiland, wat dus wel een geweldig gevoel gaf, toen voelde ik me echt klein. We beseften ook wel vrij snel hoe dat het kwam dat het duiken hier zo goedkoop was. De boten zijn niet goed onderhouden en je zit er met heel veel duikers tesamen op, de sfeer in de duikscholen is niet zo gemoedelijk en familiair, er is geen eten op de boot voorzien en de visdiversiteit en zichtbaarheid onder water is niets vergeleken met Indonesië… Het hele eiland is volgens ons een beetje als een duikfabriek, niet echt ons ding, maar we zijn blij dat we nu gecertificeerde advanced divers zijn :)
De dagen voor en na de cursus hebben we vooral veel gechilld, gepoold, filmpjes gezien in bed, en spelletjes gespeeld wegens het slechte weer dat ons precies overal achtervolgt. Op 11 september was ik jarig. De avond ervoor zijn we uitgeweest en heb ik vooral genoten van buckets gin tonic en Jan van de gratis buckets, die ik kreeg omdat ik jarig was, rum cola. Jan had ergens kaarsjes gekocht en toen we ’s nachts een croqueske in de Seven Eleven gingen eten, kwam hij buiten met een croqueske met kaarsjes op terwijl hij ‘happy birthday’ zong, oh, zalig, mijn verjaardag kon al niet meer stuk en het was nog maar net begonnen! De dag van mijn verjaardag zelf hadden we geluk, het was heel de dag goed weer buiten een onweer van slechts anderhalf uur in de namiddag. We zijn naar een private beach gegaan, appelblauwzeegroen water, wit zand, bomen VOL met vlinders, amper mensen op het strand, prachtige omgeving, frietjes als middageten,… Ik kon me geen mooiere plek inbeelden! Tot een uur of drie, want dan was de regen er :) ’s Avonds had Jan een restaurantje geboekt, ik wist niet waar, spannend en vond ik super leuk. Toen we er aankwamen, begon de zon net onder te gaan, we hadden een heel gezellig tafeltje met de beste view voor de sunset, bestelden tapas, een flesje wijn, Jan had zijn hemdje aangedaan, een surprise-dessertje met verjaardagskaarsjes, oh, zo hard genoten…. Ik kon niet stoppen met lachen, topverjaardag! (Danku lieve schat voor die dag, was geweldig!) En ook bedankt aan iedereen voor de leuke verjaardagswensen, was zalig om dat te lezen en horen van jullie zo ver van huis :)
De dag na mijn verjaardag kwamen Sanne en Ben aan op Koh Tao. Ben is een vriend van Jan en die waren toevallig ook aan het reizen door Thailand dus super leuk om elkaar dan tegen te komen, zo ver van huis. Die avond hebben we samen zonsondergang gekeken en wat gedronken en gegeten. De volgende dagen was het nog steeds slecht weer en hebben we vooral samen spellekes gespeeld, heel veel gelachen en gechilld aan de bungalow. Bedankt Sanne en Ben voor die leuke dagen samen, was echt gezellig en onze buiken doen nog pijn van het lachen! Jan en ik zijn de dagen nadat Sanne en Ben door waren nog wel een paar keer op avontuur gegaan rond het eiland, op de dagen dat het eens niet regende, maar het was eigenlijk continu bewolkt en grijs en het regende minstens om de dag dus van de twee en halve week op Koh Tao hebben we zeker de helft ervan in onze bungalow doorgebracht… Dat is wel eens leuk voor een paar dagen maar ondertussen zaten wij al anderhalve maand in het slechte weer en hadden we allebei al een boek uitgelezen en al onze films gezien en hadden we echt het gevoel dat we voor deze dingen even goed in België zouden kunnen zitten. Na een ruzietje uit frustratie en verveling van ons beiden hebben we even onze koppen samengestoken en goed gebabbeld over wat we nu wilden doen en wat onze volgende bestemming zou zijn. Conclusie: we wilden allebei zeker nog wat meer duiken en we wilden goed weer. Duiken was volgens ons toch wel het zaligste bij Manta Rhei in Labuan Bajo in het Komodo National Park, het weer was daar ook nog super, Michelle was daar nog tot begin oktober en we voelden ons daar echt wel een beetje ‘thuis’ dus de knoop was vrij snel doorgehakt, terug naar Indonesie, terug naar Labuan Bajo en terug naar Manta Rhei! :) De eerste betaalbare tickets richting Bali hebben we meteen geboekt en een paar dagen later zaten we terug bij de Manta Rhei family, in de zon, met 10 duikdagen in het vooruitzicht (30 duiken). Yeaaay!
Ondertussen zijn we al weer bijna drie weken hier, hebben we al heel veel gedoken, de zotste vissen gezien (scorpionfish, leaf scorpionfish, lionfish, stonefish, frogfish, bambooshark, white en black tip reefshark, grey reefshark, turtles, lobsters, ribbon eal, morray eal, big and small cuttlefish, schools of fusiliers en travelli’s, leopard flounder, indian ocean walkman, trumpetfish,…), massa’s manta’s gezien en de mooiste koralen, zijn we allebei terug negerkes geworden, veel pizza gegeten, een secret cave bezocht, héél veel foto’s getrokken, veel nieuwe muggenbeten gekregen, veel fifa gespeeld, heel veel plezier gehad, nog een toptijd met Michelle gehad, weer veel nieuwe toffe mensen leren kennen, introductie in het freediven gekregen van Jules, nog meer gedoken, een knappe waterval gaan bezoeken, dronken geweest, veel spellekes gespeeld,… Met andere woorden, zalige tijd in Labuan Bajo!
Heel hard bedankt Benny, Rina, Michelle, Jules, Renee en Puffer voor de good times, dit is zeker niet de laatste keer dat jullie ons hier zien :)
Nog een klein avontuurtje dat we hadden toen we naar de waterval zijn geweest. We gingen Cunca Rami bezoeken samen met Sanne en Sascha, met twee brommerkes, Sanne en ik zaten dus achterop. Het was al een heel avontuur voordat we de waterval vonden, best ver rijden op best wel ruwe ‘wegen’ waardoor het soms spannend was of we wel boven geraakten of niet :) Hoe dichter we bij de waterval kwamen, hoe meer mensen onze ‘local guide’ wilden zijn… Er was zelfs een vrouw die een heel stuk achter ons aan bleef lopen omdat ze ons wou gidsen, terwijl we al zeker 10 keer hadden gezegd dat dat niet nodig was, heel grappig. We wuifden dit altijd weg omdat we ondertussen al wel weten dat je bijna nooit een gids nodig hebt en hier dan toch meestal veel te veel voor betaald. Uiteindelijk hadden we duidelijk een andere route dan normaal genomen en stopte onze weg ineens in een klein dorpje. Er kwamen wat mannen op ons af die ons de weg wel wilden wijzen naar de waterval, we mochten onze scooters daar dan parkeren. Cava, dat deden we dus. We vroegen hoeveel die mannen vroegen om ons tot aan de waterval te brengen maar dat verstonden ze niet echt dus wij hadden al meteen zo iets van ja cava dan betalen we niets want wij hebben geen gids gevraagd. Je word hier wel wat harder ivm onderhandelen over geld omdat je 90% van de tijd wordt afgezet door de mensen hier omdat je een toerist bent. Dus ok, 15 minuten wandelen werden toch al gauw een half uur maar toen we bij de waterval aankwamen was het wel heel mooi, we mochten er zwemmen en hebben er wat gechilld, nice! Onze twee mannen die ons gidsten waren eigenlijk wel heel lief en bezorgd om Jan en zijn fotomateriaal dus dat was al wel leuk en die hebben wel lang op ons moeten wachten, zonder dat ze er iets van zeiden, aangezien we er hebben gezwommen en Jan lang bezig is geweest met de foto’s. Toen we terug in het dorpje aankwamen bij die mensen hun huis, kroop de oudste man van de twee vlot een boom in om verse kokosnoten af te hakken voor ons. Mmm… mega lekker, gaatje erin en vers kokoswater voor ons allemaal. De hele familie kwam er natuurlijk bij, stoelen werden buiten gezet waar wij op moesten gaan zitten en iedereen was heel lief. We voelden toen snel aan dat het die mensen niet om geld te doen was maar dat ze gewoon heel vereerd waren dat ze ons mochten gidsen, dat we bij hen te gast wilden zijn en dat we wat met hen wilden babbelen. We mochten foto’s nemen en hebben ook wat groepsfoto’s genomen, wij met 4 en de hele familie, zalig! Ik heb lang rondgelopen met een kleintje op mijn arm die mega schattig was, als ik kon, nam ik haar mee naar huis, zo lief! Op die momenten is het zot om te zien dat die mensen die amper iets hebben toch nog alles aan ons zouden geven. Ik heb wat balpennen uitgedeeld aan wat kinderen van de familie, die hier natuurlijk super blij mee waren en we hebben onze gidsen en hun familie goed betaald voor de hulp, de gastvrijheid, de kokosnoten en hun oprechte vriendelijkheid. Toen we wegreden waren Jan en ik echt aangedaan, vooral omdat het jammer is dat je als toerist op den duur al meteen denkt dat je gaat worden afgezet omdat je als een wandelende geldbank bezien word maar dat de meer lokale bevolking zo helemaal niet is en dat die werkelijk alles zouden weggeven wat ze hebben, terwijl ze echt heel weinig hebben. Het fijne is dat als we niets hadden gegeven, die mensen dat waarschijnlijk ook niet erg hadden gevonden. Ik denk dat je daarom net wel weer meer wilt geven ofzo… :) En dat vind ik echt één van de mooie dingen hier in Indonesië, die lokale en oprecht lieve mensen, zalig!
Ondertussen zijn Jan en ik ook beginnen nadenken wat we na dit duikavontuur willen gaan doen… Na wat te brainstormen en wat opzoekwerk rond vliegtuigtickets hebben we besloten het Azië-avontuur even om te gooien en op 21 oktober naar Nieuw-Zeeland te vliegen. We blijven daar tot 14 december, om dan terug te vliegen naar Thailand. Wow, zotte beslissing maar we zijn allebei mega blij en enthousiast! De vliegtuigtickets hebben we enkele dagen geleden geboekt en ook de 'campervan', waar we het zuidelijk eiland van Nieuw Zeeland mee willen rondtrekken, hebben we vandaag vastgelegd! :) Het is een busje met een bedje en klein keukentje in. Mega spannend dus ... Roadtripping!
Tot 21 oktober blijven we nog in Labuan Bajo, Jan heeft hier nog wat unfinished business met de foto’s, nog wat op avontuur rond het eiland, chillen in de duikshop, opzoekwerk rond Nieuw-Zeeland en misschien nog naar Kanawa-eiland. We hebben anderhalve week geleden ook nog een zalig koppel leren kennen van Antwerpen, Sascha en Sanne, waar we de afgelopen dagen en waarschijnlijk de komende dagen ook nog wel veel mee zullen optrekken. Merci trouwens Sascha en Sanne voor de good times hier samen, gaan we sowieso nog wat pintjes op drinken als we terug in Antwerpen zijn ;)
Buiten dit alles missen Jan en ik onze thuis wel heel erg. Allebei wel eens last van heimwee en al vaak beseft dat het in Antwerpen zo slecht niet is, integendeel. We missen onze familie, onze vrienden, het eten, het uitgaansleven, een thuisje,… echt hard. Het was in het begin helemaal niet makkelijk om dat toe te geven aan mezelf, maar het is toch zo. Iedereen dacht dat wij niet meer zouden terugkomen, dat wij ergens anders zouden gaan wonen en leven, dat dat reizen écht iets voor ons ging zijn enzovoort. En ik zeg zeker niet dat dit niet iets voor ons is he, echt wel, maar het is wel lang en ik apprecieer vele kleine dingen van thuis al veel meer dan ooit tevoren. Dit besef zal dan ook wel iets zijn dat ik moest leren door het te ondervinden zeker?
Nuja, genieten van de momenten die we nu hebben, dat doen we wel :) En we kijken vol verwachting uit naar Nieuw Zeeland....... New adventures coming up!